A Good Person:Ο Morgan Freeman επιστρέφει σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες του

Μπορεί η πολυδιαφημισμένη και πολυσυζητημένη ρομαντική σχέση στην πραγματική ζωή μεταξύ του Zach Braff και της Florence Pugh να μην κράτησε, αλλά ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης έδωσε στην ηθοποιό μια εξαιρετική ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο της με την τελευταία του σκηνοθετική προσπάθεια. Η Pugh προσφέρει μια εξαιρετική ερμηνεία ως πρωταγωνίστρια που χρησιμεύει για να τονίσει το αυξανόμενο καλλιτεχνικό της ανάστημα και ο συμπρωταγωνιστής της Morgan Freeman κάνει την καλύτερη δουλειά του εδώ και χρόνια, αφού έχει εμφανιστεί σε πάρα πολλά υποδεέστερα του project. Οι προσπάθειές τους απογειώνουν το «A Good Person», το οποίο κατά τα άλλα μοιάζει πολύ συχνά οικείο στα θέματά του και αυτοσυνειδητοποιημένο στις μελοδραματικές επινοήσεις της πλοκής του. 

Η ιστορία ξεκινάει με ένα είδος παράλογα χαρούμενης νότας -που συνοδεύεται από το θλιβερό κουδούνισμα ενός πιάνου- που σε προϊδεάζει αμέσως ότι δεν πρόκειται να διαρκέσει. Βλέπουμε τη λαμπερή Allison (Pugh) και τον όμορφο αρραβωνιαστικό της Nathan (Chinaza Uche, Dickinson) να γιορτάζουν χαρούμενα στο πάρτι αρραβώνων τους, και οι δύο τους είναι φανερό ότι είναι πολύ ερωτευμένοι και προσβλέπουν σε ένα ευτυχισμένο μέλλον μαζί. 

Δυστυχώς, δεν είναι γραφτό να γίνει έτσι, καθώς η Allison, οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο New Jersey Turnpike, ρίχνει μια ματιά στην εφαρμογή πλοήγησης στο τηλέφωνό της για λίγα δευτερόλεπτα και καταλήγει σε ένα δυστύχημα που αφήνει νεκρούς την αδελφή του Nathan και τον σύζυγό της.   

Περνάμε αρκετά χρόνια αργότερα, με την Allison και τον Nathan να μην είναι πια μαζί και την ίδια να επιστρέφει στη γενέτειρά της στο New Jersey για να ζήσει με τη μητέρα της -Molly Shannon, σε άλλη μια εξαιρετική δραματική ερμηνεία-. Η πολλά υποσχόμενη μουσική της καριέρα έχει καταστραφεί, η Allison είναι πλέον φτωχή και απελπιστικά εθισμένη στα παυσίπονα. Η απελπισία της να πετύχει κάποιο αποτέλεσμα φαίνεται σε μια από τις πιο αυθεντικές-αισθητικές σκηνές της ταινίας, όταν έχει μια οδυνηρά αμήχανη επανασύνδεση σε ένα bar με δύο πρώην συμμαθητές της από το λύκειο, οι οποίοι δεν διστάζουν να την κοροϊδέψουν ακόμα και ενώ την προμηθεύουν με ναρκωτικά. 

Η ζωή της αρχίζει να αλλάζει προς το καλύτερο όταν γνωρίζει τον Daniel (Morgan Freeman), τον πατέρα του πρώην αρραβωνιαστικού της, ο οποίος έχει αναλάβει την έφηβη εγγονή του Ryan (Celeste O’Connor, σε μία εξαιρετική ερμήνεια), η οποία έμεινε ορφανή από το ατύχημα. Η πρώτη τους συνάντηση, κατά την οποία η Allison προσπαθεί να ζητήσει συγγνώμη, δεν πηγαίνει καλά. Όμως ο Daniel, ως πρώην αστυνομικός και αλκοολικός σε ανάρρωση, αναγνωρίζει μια κατεστραμμένη ψυχή όταν τη βλέπει. 

Λίγο καιρό αργότερα, όταν η Allison μπαίνει αυθόρμητα σε μια συνάντηση ΑΑ, αφού έχει πιάσει πάτο, και τον συναντά απροσδόκητα, τότε προσπαθεί να το σκάσει. Εκείνος όμως τρέχει πίσω της προτρέποντάς την να μην φύγει και μια εύθραυστη φιλία αρχίζει να δημιουργείται. Η Ryan είναι αρχικά πολύ εχθρική απέναντι στην Allison, αλλά και αυτοί τελικά δημιουργούν μια σχέση που βασίζεται στην αμοιβαία ανάγκη για συναισθηματική υποστήριξη και φιλία. 

Ο Braff κάνει αρκετά καλή δουλειά στην καθιέρωση των χαρακτήρων και των πολύπλοκων σχέσεών τους, αλλά μερικές φορές παρασύρεται ιδιαίτερα σε μια καθυστερημένη εξέλιξη της πλοκής που περιλαμβάνει την Allison και τη Ryan να ταξιδεύουν κρυφά μαζί στη Νέα Υόρκη, όπου η τελευταία φεύγει με έναν ηλικιωμένο άντρα και τελικά εντοπίζεται και ανακτάται από έναν οπλισμένο Daniel, ο οποίος σχεδόν χάνει τη νηφαλιότητά του στη διαδικασία. Πράγματι, συμβαίνουν τόσα πολλά στην ιστορία – συμπεριλαμβανομένων των προβλημάτων εξάρτησης της μητέρας της Allison, της βασανιστικής επανένωσης της Allison με τον Nathan, ο οποίος έκτοτε έχει σχέση με άλλη γυναίκα, και της αργής προσέγγισης του Nathan με τον πατέρα του, από τον οποίο είχε αποξενωθεί μετά από ένα βίαιο περιστατικό στα νιάτα του – που αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι η ιστορία θα ήταν καλύτερο να είχε γίνει μίνι σειρά. 

Η ταινία γίνεται επίσης κουραστική στις απόπειρες ποιητικότητας, με ένα περίτεχνο σκηνικό τρένου που φροντίζει με αγάπη ο Daniel και περιλαμβάνει μινιατούρες που αντιπροσωπεύουν πολύ εύκολα την ανάγκη για έλεγχο που του λείπει στον πραγματικό κόσμο. 

Παρ’ όλη τη βαρύτητά του, ωστόσο, το «A good person» αποδεικνύεται κατά καιρούς συγκινητικό, κυρίως χάρη στην ακριβή δουλειά των δύο πρωταγωνιστών. Η Pugh κάνει πιστευτή από κάθε άποψη την πορεία του χαρακτήρα της από μια γυναίκα που έχει τα πάντα για να ζήσει μέχρι την αυτοκτονική κατάθλιψη, ενώ ο Freeman υποβαθμίζει έντεχνα το μαρτύριο του χαρακτήρα του καθώς και την αξιοπρέπεια που του επιτρέπει να γίνει φίλος με το άτομο που προκάλεσε τέτοια καταστροφή στη ζωή του. 

Όμορφα φωτογραφημένη με τον κατάλληλο φθινοπωρινό τρόπο από τον DP Mauro Fiore σε μη λαμπερές τοποθεσίες του New Jersey και με αποτελεσματική μουσική επένδυση από τον Bryce Dessner του ροκ συγκροτήματος The National, η ταινία, σε κάθε περίπτωση, σηματοδοτεί την πιο καλη δουλειά του Braff από το βραβευμένο Garden State πριν από σχεδόν 20 χρόνια.  

Διάβασε επίσης:

«Boston Strangler»: Η πραγματική ιστορία που έγινε ταινία με την Keira Knightley

Το 1962, η Loretta McLaughlin, δημοσιογράφος στην Boston Record-American, παρατήρησε ένα μικρό άρθρο θαμμένο στην πέμπτη σελίδα μιας τοπικής εφημερίδας, το όποιο μιλούσε λεπτομερώς για τη δολοφονία μιας γυναίκας που είχε βρεθεί στραγγαλισμένη στο διαμέρισμά της. Κάτι σχετικά με αυτό φάνηκε οικείο στη McLaughlin, η οποία έψαχνε κάποια παλιά αποκόμματα και βρήκε μια ιστορία για μια χήρα που είχε επίσης στραγγαλιστεί σε μια άλλη γειτονιά. Οι λεπτομέρειες των εγκλημάτων έμοιαζαν περίεργα. Την έπιασε η λαχτάρα να ξεφύγει από το γραφείο lifestyle και να ασχοληθεί με μια καλή, χορταστική ιστορία σαν και αύτη που φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα από το να κάνει κριτική για ένα νέο μοντέλο τοστιέρας. 

Έτσι, η McLaughlin (Keira Knightley) έψαξε λίγο ακόμα, έκανε μερικές επισκέψεις σε αστυνομικά τμήματα και μπαρ αστυνομικών, κάνοντας πολλές ερωτήσεις. Τα αφεντικά της εφημερίδας πιστεύουν ότι είναι λίγο άπειρη για τέτοιου είδους έρευνες – για να μην αναφέρουμε ότι είναι κυρία! – έτσι της αναθέτουν ως συνεργάτη την Jean Cole (Carrie Coon), μια λίγο πιο έμπειρη δημοσιογράφο που δουλεύει μυστικά για να αποκαλύψει μια απάτη σε γηροκομείο. Η ιδέα δύο γυναικών δημοσιογράφων που κυνηγούν στοιχεία για έναν μανιακό δολοφόνο τους φαίνεται σαν ένα ωραίο διαφημιστικό κόλπο και ίσως πουλήσει μερικές ακόμα εφημερίδες. Αλλά οι συνδυασμένες προσπάθειες της McLaughlin και της Coon να πιάσουν αυτόν τον δολοφόνο, τον οποίο η πρώτη ονομάζει “Στραγγαλιστή της Βοστώνης”, θα οδηγήσουν τελικά στη σύλληψη του Albert DeSalvo και στην αποκάλυψη ενός από τους πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους της δεκαετίας του 1960. 

Διάβασε τη συνέχεια εδώ 

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Brad Pitt-Angelina Jolie: Η δικαστική διαμάχη συνεχίζεται με παιχνίδια «κάτω από τη μέση»

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Το διαμέρισμα του Karl Lagerfeld στο Παρίσι πουλήθηκε έναντι 10 εκατομμυρίων ευρώ