Ξαναβρες το παιδί που κρύβεις μέσα σου

Καθώς μεγαλώνουμε, συχνά απομακρυνόμαστε από το πιο αυθόρμητο, αθώο και ζωντανό κομμάτι του εαυτού μας. Οι υποχρεώσεις, οι ρόλοι, οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας κάνουν να βάζουμε στην άκρη το παιδί που κάποτε γελούσε δυνατά, έκλαιγε χωρίς ντροπή και χαιρόταν με τα απλά. Κι όμως, εκείνο το παιδί δεν έχει χαθεί, απλώς περιμένει να του δώσουμε λίγο χώρο.

Όλοι έχουμε μέσα μας μια παιδική φωνή που ζητά να τη θυμηθούμε. Είναι η πλευρά που ονειρεύεται, που δημιουργεί χωρίς φόβο, που βλέπει τον κόσμο με περιέργεια και όχι με κούραση. Το να έρθεις ξανά σε επαφή με αυτή την πλευρά σημαίνει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ζει με περισσότερη ελευθερία και χαρά.

Η σημασία του παιχνιδιού στην ενήλικη ζωή

Το παιχνίδι δεν είναι προνόμιο των παιδιών, είναι ανάγκη όλων μας. Μέσα από το παιχνίδι εκτονώνεται η ένταση, ανανεώνεται η φαντασία, και επανέρχεται η αίσθηση του εδώ και τώρα. Δεν χρειάζεται να κρατάς κούκλες ή αυτοκινητάκια, μπορεί να είναι οτιδήποτε σε κάνει να γελάς και να δημιουργείς χωρίς σκοπό. Μπορεί να είναι ζωγραφική, μαγείρεμα, χορός, κηπουρική ή ένα βράδυ με φίλους που γελάτε μέχρι δακρύων.

Όταν παίζεις, σταματάς να σκέφτεσαι αν φαίνεσαι γελοία, αν πρέπει να είσαι σοβαρή ή αν δεν αρμόζει. Εκείνη τη στιγμή είσαι απλώς αληθινή. Και αυτή η αλήθεια είναι θεραπευτική.

Οι στιγμές που σε επανασυνδέουν

Αν νιώθεις ότι έχεις απομακρυνθεί από το παιδί μέσα σου, ξεκίνα με απλά πράγματα. Θυμήσου τι σου άρεσε όταν ήσουν μικρή. Ήσουν παιδί που τραγουδούσε; Ζωγράφιζες; Έγραφες ιστορίες; Αντί να νοσταλγείς, δοκίμασε να το κάνεις ξανά. Μπορεί να μην το κάνεις με την ίδια ανεμελιά, αλλά θα σε βοηθήσει να ξαναβρείς εκείνη την ενέργεια που σε έκανε να νιώθεις ζωντανή.

Άλλες φορές, αρκεί να αλλάξεις οπτική. Να κοιτάξεις τον ουρανό λίγο παραπάνω, να περπατήσεις χωρίς προορισμό, να επιτρέψεις στον εαυτό σου να μην έχει πάντα απάντηση για όλα. Το παιδί μέσα μας δεν ψάχνει βεβαιότητες, ψάχνει εμπειρίες.

Η τρυφερότητα που μας λείπει

Στην προσπάθεια να σταθούμε στα πόδια μας, ξεχνάμε πόσο ανάγκη έχουμε από τρυφερότητα. Το παιδί μέσα σου δεν χρειάζεται οδηγίες, χρειάζεται αγάπη. Θέλει να το αγκαλιάσεις, να του πεις ότι είναι ασφαλές, ότι δεν πειράζει αν έκανε λάθος, ότι δεν χρειάζεται να αποδεικνύει τίποτα.

Η σχέση με τον εαυτό σου αλλάζει όταν σταματήσεις να τον κρίνεις και αρχίσεις να τον φροντίζεις όπως θα φρόντιζες ένα παιδί. Όχι με αυστηρότητα, αλλά με κατανόηση. Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την εσωτερική ηρεμία.

Η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις

Ίσως το πιο σημαντικό μάθημα του παιδιού μέσα μας είναι αυτό: η ζωή δεν είναι λίστα με πρέπει, είναι εμπειρία. Είναι στιγμές, γεύσεις, συναισθήματα. Είναι τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν όταν σταματάμε να τα ελέγχουμε όλα.

Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαρεί χωρίς λόγο, να γελάσει δυνατά, να κάνει λάθη, να ενθουσιαστεί με κάτι μικρό, τότε ξαναθυμάσαι ποια είσαι πέρα από τους ρόλους. Και τότε, χωρίς προσπάθεια, η ζωή αρχίζει να έχει ξανά χρώμα.

Το παιδί μέσα σου δεν χάθηκε ποτέ. Ίσως κουράστηκε να περιμένει. Ίσως να φοβήθηκε λίγο τον κόσμο των μεγάλων. Μα είναι ακόμη εκεί, έτοιμο να σε διδάξει τη χαρά της απλότητας, την ελευθερία του γέλιου, την αξία του τώρα.

Αν το αφήσεις να σε καθοδηγήσει, θα δεις πως δεν χρειάζεσαι πολλά για να νιώσεις ευτυχισμένη. Μόνο λίγη φαντασία, λίγη τρυφερότητα και την άδεια να είσαι ξανά παιδί.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ