«The Menu» η μαύρη κωμωδία- θρίλερ με πρωταγωνιστή τον Ralph Fiennes σε ρόλο αδίστακτου σεφ
Τι υπάρχει στο μενού; Ο Ralph Fiennes πρωταγωνιστεί ως ένας ανισόρροπος σεφ που σχεδιάζει ένα συγκλονιστικό γεύμα για τους πελάτες του εστιατορίου του.
Το «bucket-lis εστιατόριο» όπου διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της δράσης στη νέα σατιρική- θρίλερ ταινία «The Menu» είναι φανταστικό, το ίδιο και ο σεφ του. Αλλά αν έχεις ασχοληθεί έστω και λίγο με τον κόσμο της υψηλής γαστρονομίας την τελευταία δεκαετία, σίγουρα γνωρίζεις τον Hawthorn και τον Julian Slowik.
Το «The Menu» αφηγείται την ιστορία του τι συμβαίνει σε μια ομάδα γαστρονόμων που κάνουν ένα «μικρό ταξίδι» για να φάνε ένα γεύμα στα χέρια του Slowik και της ομάδας του. Ο σεφ, τον οποίο υποδύεται ο Ralph Fiennes, δεν μαγειρεύει απλώς φαγητό, αλλά αφηγείται ιστορίες.
Και όπως ακούγεται, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα άρπαζαν την ευκαιρία να κάνουν το ίδιο επίπονο ταξίδι σε αυτό το απομακρυσμένο νησί και να πληρώσουν τον λογαριασμό του δείπνου των 1.200 δολαρίων για το προνόμιο να φάνε από τα χέρια του, αν μπορούσαν μόνο να κάνουν κράτηση.
Αλλά αυτοί οι πελάτες είναι διαφορετικοί. Τα αρχέτυπα του δικαιώματος που έχουν συγκεντρωθεί στο Hawthorn για το μοιραίο σέρβις αυτής της βραδιάς κυμαίνονται από τον επενδυτή στον άγγελο που καθιστά εφικτό το εγχείρημα του Slowik μέχρι τον βετεράνο κριτικό από τον οποίο εξαρτάται η αυτοεκτίμηση του σεφ. Η τελευταία καμαρώνει ότι έλαβε προσωπική πρόσκληση από τον σεφ μέσω γραπτού μηνύματος και αναφέρεται σε αυτό περισσότερες από μία φορές.
Το γεγονός ότι οι σεναριογράφοι της ταινίας Seth Reiss και Will Tracy έλκονται από αυτό το περιβάλλον δεν αποτελεί ακριβώς έκπληξη. Το ζευγάρι γνωρίστηκε πριν από χρόνια, ενώ εργαζόταν στο The Onion. Ο Tracy είναι τώρα σεναριογράφος και παραγωγός του Succession, ενώ ο Reiss είναι επί μακρόν μέλος της συγγραφικής ομάδας του Late Night with Seth Meyers.
«Και οι δύο ήμασταν γοητευμένοι από αυτό το είδος εστιατορίου σε αυτή τη στιγμή της γαστρονομικής ιστορίας», λέει ο Tracy. «Είναι κάπως εκτός μόδας, ο τρομακτικός, λευκός, συνήθως άνδρας σεφ. Και ο Slowik το γνωρίζει αυτό λίγο. Υπάρχει ένα άγχος για το ότι όλα αυτά φτάνουν στο τέλος τους: Αυτό που κάνω πρέπει να σημαίνει κάτι περισσότερο από το να ικανοποιώ αυτούς τους ανθρώπους που δεν αντέχω».
Και πώς ακριβώς σκοπεύει ο Slowik να αφήσει το στίγμα του;
Ας πούμε απλώς ότι αν όλα πάνε όπως τα σχεδιάζει με το νέο του μενού, θα είναι το τελευταίο δείπνο όλων. Σκέψου την ταινία ως το «Chef’s Table» που συναντά το «The Most Dangerous Game», μια εξερεύνηση του εγωισμού, της τάξης και του καυτού αέρα που μπορεί να σε τυλίξει περιστασιακά σε μερικούς από τους πιο σπάνιους γευστικούς προορισμούς της σημερινής εποχής, η οποία γίνεται όλο και πιο νοσηρή και απολαυστικά παράλογη με κάθε πιάτο που φεύγει από το πέρασμα του Slowik.
«Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα ερωτικό γράμμα σε αυτό το είδος εστιατορίου όταν γίνεται καλά, αλλά και για όλες τις μ…», λέει ο Tracy. Και δίνει ένα παράδειγμα: σε έναν μονόλογο, ο Slowik αναφέρει τον Martin Luther King, Jr χωρίς την παραμικρή δόση ειρωνείας. «Είναι επίσης», προσθέτει ο Tracy, «για το τι συμβαίνει όταν αυτή η τέχνη καταλήγει εις βάρος των ανθρώπων -πίσω από το Slowik που την κάνουν δυνατή – αυτή η τιμωρητική, πιεστική, τρομακτική ύπαρξη».
Για να διασφαλιστεί η αληθοφάνεια, οι δημιουργοί της ταινίας προσέλαβαν την Dominique Crenn, έναν σεφ-αφηγητή ιστοριών με τρία αστέρια Michelin, ως σύμβουλο παραγωγό. Οι Reiss και Tracy φροντίζουν να επισημάνουν ότι έχει μια πολύ πιο φωτισμένη προσέγγιση από τον Slowik. «Όταν βρισκόταν στο πλατό, παρακολουθούσε μαζί μας τα video των σκηνών σαν γεράκι, επισημαίνοντας τι δεν ήταν σωστό», λέει ο Reiss. Προσθέτει ότι η Crenn δεν ενδιαφερόταν να κάνει τον Fiennes έναν ικανό μάγειρα. Ήθελε να τον κάνει να καταλάβει πώς να συμπεριφέρεται σαν σεφ: «Η Dominique επικεντρώθηκε στη στάση του σώματος, στον τρόπο που κυκλοφορούσε μέσα στο χώρο… πότε να πιέσει, πότε να φροντίσει».
«Όταν περπατάς», θυμάται η Crenn να λέει στον Fiennes, «δεν φωνάζεις, δεν πετάς πράγματα. Απλά μεταφέρεσαι έτσι ώστε όλοι να ξέρουν ότι τα μάτια σου είναι παντού». Στην ερώτηση για το τι την τράβηξε το σενάριο, η σεφ λέει ότι η ταινία είναι μια ασυνήθιστη και ουσιαστική εξέταση της «ανθρωπιάς» όσων εργάζονται στο «πίσω μέρος του σπιτιού». «Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν», λέει η Crenn, «γιατί τόσοι πολλοί στον κλάδο μου εκρήγνυνται».
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ:INSTAGRAM – THE MENU
Φέτος, ο νευρικός κλοιός της πανδημίας υποχώρησε -ως ένα βαθμό-, με τις κινηματογραφικές αίθουσες να ανοίγουν πλήρως και τα κινηματογραφικά φεστιβάλ να συνεχίζουν όπως πριν από το 2020. Η βιομηχανία του cinema και ο ίδιος ο κινηματογραφικός κόσμος, εξακολουθεί να έχει προβλήματα, αλλά, τουλάχιστον, υπήρξε ένα πλήθος συναρπαστικών έργων για να γιορτάσουμε και να απολαύσουμε σε όλη αυτή την ταραχή. Τόσο πολλά, μάλιστα, που πολλές αξιόλογες ταινίες -το σιωπηλό έργο απομνημονευμάτων Aftersun, το αγκαθωτό παραμύθι The Banshees of Inisherin, το σπαρταριστό οικογενειακό δράμα Broker- έπρεπε να μείνουν εκτός αυτής της λίστας, για λόγους συντομίας. Οι ταινίες που παρατίθενται παρακάτω έλαμψαν για μένα περισσότερο το 2022.
-
TÁR
Τι συγκίνηση είναι να κάθεσαι με την υπέροχη αγωνιά της ταινίας του Τοντ Φιλντ για σχεδόν τρεις ώρες. Εν μέρει θρίλερ και εν μέρει ζοφερή σάτιρα, το «ΤΑR» είναι έντονα συντονισμένο στα μήκη κύματος του σύγχρονου λόγου, σε όλες τις συζητήσεις μας για την εξουσία και την κατάχρηση, την ιδιοφυΐα και την τυραννία. Κατά κάποιο τρόπο, η ταινία μοιάζει σαν να γράφτηκε το βράδυ πριν από την όποια μέρα την παρακολουθήσεις, τόσο συναρπαστική και συναρπαστική είναι η επικαιρότητα και η αμεσότητά της. Η Cate Blanchett -που υποδύεται μια λαμπρή μαέστρο-συνθέτη, η καριέρα της οποίας αρχίζει να καταρρέει όταν βγαίνει στο φως η κακή συμπεριφορά του παρελθόντος- δεν ήταν ίσως ποτέ καλύτερη. Η ταινία είναι το ιδανικό δοχείο για την άγρια ευφυΐα της και τον ελαφρύ αέρα υπεροπτικής μεγαλοπρέπειας, που ανεβάζει σχεδόν σε κωμική ένταση στο πονηρά αστείο -και συνάμα ζοφερό και συγκλονιστικό- αριστούργημα του Φιλντ.
Ο Φιλντ φαίνεται να περιμένει τη διαμάχη που προκαλεί, αλλά όχι με τρόπο που να μοιάζει αυτάρεσκα μαχητικός. Πραγματικά θέλει απλώς να μιλήσει γι’ αυτό που όλοι συζητάμε τα τελευταία χρόνια, και να το κάνει με κομψό, εκπληκτικά διασκεδαστικό τρόπο. Μια ταινία για το πιθανό τέλος μιας ολόκληρης παράδοσης λατρείας των ηρώων, το TÁR τοποθετείται στην εμπροσθοφυλακή μιας νέας εποχής, με λύπη για κάποια από αυτά που χάθηκαν, αλλά με φόρα προς τα εμπρός, προς την πιθανότητα και τη σαφέστερη κατανόηση αυτού που θα ακολουθήσει.
Διάβασε τη συνέχεια ΕΔΩ
|
Ακολούθησε το TheIssue.gr στο Google News και μάθε πρώτη όλα τα νέα!
|
