Η Νάντια Κοντογεώργη «γιορτάζει» την ημέρα της γυναίκας με αλήθειες που θέλει να πει κάθε γυναίκα

Με αφορμή την ήμερα της γυναίκας η ηθοποιός Νάντια Κοντογεώργη, έκανε μία ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram, συντάσσοντας ένα ιδιαίτερο κείμενο που κάνει κάθε γυναίκα που το διαβάζει να ταυτιστεί μαζί της. Σήμερα που είναι η ήμερα της γυναίκας, οι αλήθειες που αναφέρει η ηθοποιός στο συγκινητικό κείμενό της μιλούν για πράγματα που όλες μας έχουμε σκεφτεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Στην ανάρτησή της η Νάντια Κοντογεώργη έγραψε χαρακτηρίστηκα:

«Αύριο είναι η ήμερα της γυναίκας. Και ακόμα λίγο πριν τα 40 μου δεν έχω αγκαλιάσει άφοβα τη φύση μου. Έχω κρατήσει ντροπαλά τη σερβιέτα, έχω καλύψει τις καμπύλες στο σώμα μου, έχω παραχωρήσει αυτοματικά το λόγο στον άντρα που με διέκοψε, έχω μπει σε εκκλησία και δεν έχω ουρλιάξει από θύμο για την «αγιογραφία» με τον στενοχωρημένο Χρίστο που κρατάει το έμβρυο απ’ την άμβλωση (κι όμως υπάρχει), έχω το ήθος και το σεξ ακόμα συσχετισμένα ενοχικά. Ας γιορτάσουμε τη Γυναίκα μέσα μας. Άφοβα ας την αγκαλιάσουμε και τρυφερά να την αποδεχτούμε. Κι αν κάποιος την απειλήσει να μπούμε μπροστά για όλες και να την υπερασπιστούμε. Ας την αγαπήσουμε δηλαδή όπως αγαπάει η Θηλυκή φύση.  ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!»

Ο τρόπος που μας μεγαλώσανε από την μέρα που γεννηθήκαμε, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε επειδή είμαστε κορίτσια- γυναίκες, απαιτείται και αναμένεται από εμάς μία συγκεκριμένη συμπεριφορά. Πρέπει να έχουμε ήθος, να είμαστε προσεκτικές στον τρόπο που μιλάμε, φερόμαστε, καθόμαστε, πρέπει να προσέχουμε τα ρούχα που φοράμε για να μην προκαλέσουμε και να είμαστε καθωσπρέπει. Και πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι χρειάζεται να γιορτάζουμε την ήμερα της γυναίκας, μιλώντας για το πόσο σημαντική είναι, ότι είναι εκείνη που φέρνει την ζωή στον κόσμο, ότι πρέπει να υπάρχει ισότητα και να σεβόμαστε τις γυναίκες.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ότι «Γιατί πρέπει να υπάρχει μία μέρα για να γιορτάσουμε την γυναίκα;». Το εξοργιστικό είναι οι αναρτήσεις από άνδρες που για μία μέρα τον χρόνο τιμούν με τα λόγια τους την γυναίκα και την θηλυκή φύση. Ενώ την επόμενη ήμερα θα συνεχίσουν την ίδια απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες, ή θα συνεχίσουν να ασκούν σωματική, ψυχολογική ή λεκτική βία, απέναντι στην σύντροφο τους, την συνάδελφο τους, σε κάποιες περιπτώσεις και την ίδια τους την μητέρα.

Μια παγκόσμια ήμερα δεν είναι αρκετή για να πετάξουμε από πάνω μας συμπεριφορές και αντιλήψεις ετών που συνεχίζουν να διαιωνίζονται από την ανοχή των γυναικών και από τον τρόπο σκέψης που έχει εγκατασταθεί και στα δύο φύλα χρόνια ολόκληρα. Μια παγκόσμια ήμερα δεν αρκεί για να αλλάξουν τα πράγματα και να υπάρξει σεβασμός απέναντι στις γυναίκες που είναι το φως, η ζωή και το θαύμα.

Το βασικό ζήτημα είναι ότι θα πρέπει και εμείς οι ίδιες να αφήσουμε στην άκρη όλα όσα μας έμαθαν –επειδή γεννηθήκαμε γυναίκες-. Θα πρέπει να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε το δίκιο μας και θα πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιες να αποδεχτούμε την δύναμή της γυναικείας φύσης μας. Και με τη συμπεριφορά μας να δείξουμε στον κόσμο και στους άντρες ότι δεν χρειάζονται παγκόσμιες ήμερες, είμαστε όλοι άνθρωποι και το αυτονόητο θα πρέπει να είναι ότι αξίζουμε όλοι τον ίδιο σεβασμό και τις ίδιες ευκαιρίες ανεξάρτητα από το φύλο μας.

Σήμερα λοιπόν που είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ας σκεφτούμε όλοι –γυναίκες και άνδρες- τη θέση μας σε αυτόν τον κόσμο, την συμπεριφορά μας απέναντι στους ανθρώπους –ανεξάρτητου φύλου, χρώματος, ηλικίας και καταγωγής– και αύριο ας προσπαθήσουμε να είμαστε όλοι λίγο καλύτερη απέναντι στους γύρω μας και στην ανθρωπότητα. Γιατί αν κάτι σημαίνει γυναίκα είναι η οικουμενική ανθρωπιά της και η φύση της που είναι φτιαγμένη να αναθρέφει, να φροντίζει, να βοήθα και να αγαπά.

Διάβασε επίσης:

«Reframing the Muse»: Οι σύγχρονες γυναίκες καλλιτέχνιδες που διεκδικούν τη μητρότητα

Καθώς ανοίγει η έκθεση «Reframing the Muse» στο London Art Fair, η επιμελήτρια της έκθεσης Ruth Milinggton αποκαλύπτει μια νέα φρουρά σύγχρονων γυναικών καλλιτεχνών που απορρίπτουν τις υπερβολικά ρομαντικές απόψεις για τη μητρότητα και αντιθέτως αγκαλιάζουν ανοιχτά το θέμα. 

 «Υπάρχουν καλοί καλλιτέχνες που έχουν παιδιά. Τους λένε άντρες», σημείωσε διάσημα η Tracey Emin, εξηγώντας ότι η μητρότητα θα «έθετε σε κίνδυνο» το έργο της. Δεν είναι η μόνη με αυτή την πεποίθηση: Η Marina Abramović δήλωσε ομοίως στη γερμανική εφημερίδα Der Tagesspiegel ότι έκανε τρεις αμβλώσεις, επειδή ήταν σίγουρη ότι η απόκτηση παιδιών «θα ήταν καταστροφή» για τη δουλειά της. «Κάποιος έχει μόνο περιορισμένη ενέργεια στο σώμα», είπε, «και θα έπρεπε να τη μοιράσω».   

Χωρίς να συγκρατηθεί, η Abramović υποστήριξε ότι η μητρότητα είναι «ο λόγος για τον οποίο οι γυναίκες δεν είναι τόσο επιτυχημένες όσο οι άνδρες στον κόσμο της τέχνης». Ωστόσο, σήμερα πολλές σύγχρονες μητέρες καλλιτέχνιδες όχι μόνο συνδυάζουν τη μητρότητα με μια επιτυχημένη καριέρα, αλλά και την εκλαμβάνουν ως τεράστια πηγή έμπνευσης για τα θέματά τους. Δεν είναι καιρός να δούμε τη μητρότητα όχι ως εμπόδιο, αλλά ως πραγματικό πλεονέκτημα, για τον κόσμο της τέχνης;      

«Reframing the Muse» η έκθεση 

Ιστορικά, η μητρότητα έχει αναμφίβολα θεωρηθεί, από καλλιτέχνες, εμπόρους, κριτικούς και επιμελητές, ως αυτοκτονία καριέρας. «Ο αποκλεισμός ήταν διττός, επηρέαζε τόσο την ίδια την καλλιτέχνιδα όσο και τη μητρότητα ως θέμα», λέει η κριτικός τέχνης Hettie Judah, της οποίας το βιβλίο «How not to Exclude Artist Mothers (and other parents)» κυκλοφόρησε πρόσφατα.  

Σε πρακτικό επίπεδο, ο κόσμος της τέχνης δεν είναι ακριβώς διαμορφωμένος για να φιλοξενεί παιδιά: βραδιές ιδιωτικών προβολών με κρασί, απαιτητικές ημέρες εγκατάστασης εκθέσεων, διαμονές και στούντιο χωρίς παιδικούς σταθμούς στο χώρο, όλα αυτά αποτελούν πολύ απτά εμπόδια για τη γονεϊκότητα. Στις σχέσεις μεταξύ καλλιτεχνών, είναι παραδοσιακά η γυναίκα που έχει αναλάβει την ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών, επιτρέποντας στους άνδρες συντρόφους τους να έχουν χρόνο μόνοι τους στο στούντιο, ενώ πρέπει να διακόψουν τη δική τους πρακτική.  

Διάβασε τη συνέχεια εδώ