Η νέα ταινία του Netflix «The School for Good and Evil» φιλοδοξεί να γίνει ο νέος «Harry Potter»

Τα παραμύθια είναι συνήθως απλά και ενθυμητικά κομμάτια της λαογραφίας που τείνουν να επικοινωνούν διαυγή ηθικά διδάγματα μέσω της δύναμης της ιστορίας που αφηγούνται. Το γεμάτο αστέρια «The School for Good and Evil» του Paul Feig – το οποίο είναι λίγο πολύ το νέο «Harry Potter» ή τουλάχιστον θα ήθελε να είναι- είναι ουσιαστικά μία σε νέα διασκευή του μάγου που αγαπήσαμε, αλλά αυτή τη φορά με πριγκίπισσες, νεράιδες και μια τυχαία ποικιλία λογοτεχνικών χαρακτήρων, ίσως είναι η πιο επιθετικά μπερδεμένη ταινία που έχει κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό. Φιλοδοξεί να μπει στην κατηγορία και στον κόσμο ταινιών όπως η «Miss Peregrine» και το «Mortal Instruments»,αλλά τελικά δεν δείχνει να αγγίζει τίποτα από όλα αυτά.

Εκεί που αυτό το κλασικό νουάρ έβγαζε διαχρονικό ηλεκτρισμό από τη σύγχυση, καθώς η Bogie και η Bacall σιγοκαίγονταν στο Λος Άντζελες των μέσων του αιώνα σε φωτεινό ασπρόμαυρο, αυτό το έργο του Netflix δημιουργεί έναν πονοκέφαλο 148 λεπτών από τη μαγεία του αίματος, καθώς δύο έφηβες κολλητές περνάνε με τρόμο μέσα από ένα επικό μυθιστόρημα, με επίπεδο φωτισμό, μυστικές ανατροπές πλοκής και αδιάφορα σκηνικά.

Οι οπαδοί της δημοφιλούς σειράς φαντασίας του Soman Chainani μπορεί να αισθάνονται σαν ένα γιγάντιο κοκάλινο πουλί να έπεσε από τον ουρανό και να τους μετέφερε στον παράδεισο, αλλά ούτε καν το cosplay της Charlize Theron ως Mad Hatter ή το cameo της Michelle Yeoh ως καθηγήτρια του χαμόγελου δεν είναι αρκετά για να μαγέψουν ένα ευρύτερο κοινό σε ένα τόσο οδυνηρά καταπονημένο έπος φιλίας.

Στην πραγματικότητα, η υπόθεση πίσω από το «Σχολείο του Καλού και του Κακού» δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εξηγηθεί, αλλά η ταινία είναι τόσο προσηλωμένη στην σκέψη «δεν είμαστε πια στο Κάνσας» των πρωταγωνιστών της – και στην σαθρή μετα-δομή του πηγαίου υλικού της – που χρειάζεται αιώνες για να δημιουργήσει το πιο ξεκάθαρο κόμματι της ιστορίας: Κάπου στις πτυχές του «Μια φορά κι έναν καιρό», όπου υπάρχει μια μαγική ακαδημία που οι μαθητές εκπαιδεύονται για να γίνουν ήρωες και κακοποιοί άξιοι να εμπνεύσουν το είδος των παραμυθιών που οι άνθρωποι μπορεί να αγαπούν για αιώνες.

Φυσικά, αυτές οι ιστορίες γράφονται σε ένα βιβλίο από την ίδια τη Lydia Tár, Cate Blanchett. Αντί για muggles, οι μη μαγικοί -κανονικοί άνθρωποι λέγονται «Αναγνώστες» και αντί αυτό να καθορίζεται μόνο από την καταγωγή, οι προσκλήσεις σε αυτό το «Σχολείο»για το Καλό και το Κακό φαίνεται να είναι στη διακριτική ευχέρεια του Laurence Fishburne, ο οποίος διαχωρίζει τους μαθητές του σε καλούς που ονομάζονται «Evers» και στους κακούς που είναι οι «Nevers» πριν καν φτάσουν στην πανεπιστημιούπολη.

Μέχρι εδώ το πράγμα φαίνεται αρκετά απλό, αλλά η απελπιστικά παραγεμισμένη διασκευή του Feig για το franchise που ξεκίνησε ,«το franchise του Chainani» – ένα πολύ μεγάλο βιβλίο, όπως αποδεικνύεται – παλεύει για να το αποδώσει. Μετά από έναν πρόλογο τόσο υπερβολικό που μπορεί να κάνει πολλούς περιστασιακούς θεατές να εγκαταλείψουν την ταινία πριν από τους τίτλους αρχής, το «The School for Good and Evil» μας συστήνει τις νεαρές ηρωίδες του.

Υποδυόμενη τη θαρραλέα Sophia,Anne Caruso, που μόλις είχε αναλάβει το ρόλο της στη θεατρική εκδοχή του «Beetlejuice», η Sophie είναι μια ξανθιά μικρούλα που ονειρεύεται να γίνει πριγκίπισσα και να ταιριάζει με το χιονισμένο λευκό μοντέλο που η δυτική κοινωνία έχει επιφυλάξει για αυτή τη δουλειά. Δυστυχώς, η κακιά μητριά της Sophie την αντιμετωπίζει με περιφρόνηση, ενώ ο χήρος πατέρας της Rob Delaney, περιορίζεται σε μια μόνο ατάκα. Στην άλλη άκρη της πόλης, η μικτής φυλής Agatha, Sofia Wylie δέχεται εκφοβισμό επειδή είναι μάγισσα, κάτι που ακόμα και σε αυτόν τον ειδυλλιακά ποικιλόμορφο παραμυθένιο κόσμο εξακολουθεί να μοιάζει με κακό.

Ως ο πιο σταθερός και συγκρατημένος χαρακτήρας σε μια ταινία που συνδυάζει παράλληλες πλοκές «εκλεκτού» σε μια ιστορία που κατά τα άλλα είναι τόσο λεπτή και συνεκτική όσο και μια μεταγενέστερη σεζόν του «Riverdale», δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Agatha χάνεται στο χάος. Καθώς η φιλία της με τη Sophie σκιαγραφείται μόνο αχνά πριν τα κορίτσια μεταφερθούν στη Σχολή και ταξινομηθούν στις «λάθος» θέσεις, η Agatha στο καλό σχολείο και η Sophie στο κακό.

Αυτό θα φαινόταν σαν ένα εύκολο γραφειοκρατικό λάθος που μπορεί να λυθεί, αλλά τίποτα δεν είναι απλό σε ένα σχολείο που για κάποιο λόγο είναι υπεύθυνο για τη διατήρηση της ηθικής ισορροπίας ολόκληρου του σύμπαντος. Στο καλό σχολείο, η Agatha μαθαίνει πώς να είναι μια όμορφη πριγκίπισσα από μια απολαυστικά παρανοϊκή Kerry Washington , της οποίας η αισιόδοξη αλλά ξέφρενη ερμηνεία παραπέμπει στο πώς θα μπορούσε να λειτουργεί ένας ξενιστής στο αντίστοιχο σχολείο της Disneyland με το Westworld.

Το ακατάστατο και αδικαιολόγητα χωρίς γέλιο σενάριο των Feig και David Magee απλώς συσσωρεύει το ένα περιστατικό πάνω στο άλλο χωρίς καμία συνολική αίσθηση μυστηρίου ή σκοπού. Το «The School for Good and Evil» δεν είναι αρκετά σοβαρό για τον κόσμο του -ή τη σχέση του με τον δικό μας – ώστε να διασκεδάσει με τις λεπτομέρειες.

Το μόνο σταθερό αφηγηματικό κομμάτι της ταινίας αφορά τη σπασμωδική μετάβαση της Sophie από εκπαιδευόμενη πριγκίπισσα σε γνήσια μάγισσα, καθώς η επίδοξη «Σταχτοπούτα» παρασύρεται σταδιακά από τη σκοτεινή πλευρά. Η ταινία είναι συχνά πολύ στρυμωγμένη και χαοτική για να μπορέσει να επικοινωνήσει οποιοδήποτε από τα μηνύματά της, αλλά υπάρχει ένα κάτι στη σκηνή στην οποία η σαδιστική Lady Lesso που υποδύεται η Charlize Theron, κόβει τα μαλλιά της Sophie επειδή η ομορφιά του κοριτσιού υποτίθεται ότι κρύβει το εσωτερικό της κακό.

Αν το «The School for Good and Evil» αφηγούνταν μια ιστορία που να εγκαθιδρύει με ουσιαστικό νόημα τη σχέση μεταξύ μαθητών και «Αναγνωστών», ίσως να προσέφερε στους θεατές κάτι που οι περισσότεροι από αυτούς θα μπορούσαν να απολαύσουν να παρακολουθήσουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ