Μαίρη Μηνά: «Η μητρότητα είναι το άκρον άωτο της ποίησης»

Όπως όλα δείχνουν η απόλυτη φετινή επιτυχία στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου που κατέπληξε κοινό και κριτικούς, είναι τα «Βατράχια» της Έφης Μπίρμπα. Η Μαίρη Μηνά υποδύεται ένα από τα πλάσματα του κάτω κόσμου και ανυπομονεί για την περιοδεία που ακολουθεί αυτό το έργο. Τη συνάντησα μία ιδιαίτερα ζεστή καλοκαιρινή ημέρα στο κέντρο της Αθήνας και μιλήσαμε για τον νέο της ρόλο, αυτόν της μητέρας –που όπως λέει η ίδια ήρθε απροσδόκητα στη ζωή της και κατέκτησε τα πάντα της- για την παράσταση στο εκπληκτικό έργο του Αριστοφάνη αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια που είναι γεμάτα με όρεξη για νέες εκπληκτικές περιπέτειες. Τι κι αν ο καύσωνας εκείνη την ημέρα έκαιγε τα πάντα στην Αθήνα; Η Μαίρη με το υπέροχο χαμόγελο και την θετική της αύρα έφερε ένα δροσερό αεράκι με την ενέργειά της και έκανε εκείνο το καυτό μεσημέρι στην πόλη να μοιάζει με περίπατο στην παραλία!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Για σένα το φετινό καλοκαίρι περιλαμβάνει μια υπέροχη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, με μία παράσταση που όλοι ανυπομονούμε να δούμε. Πώς είναι λοιπόν τα «Βατράχια» και τι έχουμε να περιμένουμε;

Πώς είναι τα «Βατράχια»; Ανυπομονούμε και εμείς τώρα να δούμε πώς θα είναι η παράσταση που με πολύ χαρά έχουμε δημιουργήσει, βρισκόμαστε σε έναν πυρετό. Βράζει…. (γελάει)

Πώς είναι η συνύπαρξη με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και συντελεστές;

Είναι πολύ ωραία, εντάξει, μια πολύ ωραία συνθήκη και με όλα τα παιδιά, με τον Άρη και την Έφη και με όλη την ομάδα. Είναι πολύ δημιουργικά, πολύ παραγωγικά. Έχει πολλή ελευθερία όλο αυτό. Η Έφη Μπιρμπα είναι ένας άνθρωπος που σου δίνει πάρα πολύ χώρο στο να είσαι εσύ δημιουργός στα πράγματα και αυτό είναι κάτι που μας κρατάει σε εγρήγορση. Και είναι και από τους ανθρώπους που συνέχεια αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται. Δεν παγιώνει τα πράγματα. Ενώ θέλει την ακρίβεια αφήνει πάντα περιοχές που θέλει από όλους μας εμπλουτισμό και να είμαστε εαυτό μας μέσα στη διαδικασία της πρόβας.

Όποτε αν μέσα σε μια πρόβα, αν κάποιος έχει την έμπνευση να βάλει έτσι έναν ήχο, μια κίνηση, κάτι δικό του πολύ προσωπικό, τα αγκαλιάζει πάρα πολύ όλα αυτά. Νομίζω αυτά θέλει. Αυτά περιμένει από μας.

Γιατί τώρα αυτό το έργο;

Κοίτα αυτά τα έργα δεν παλιώνουν ποτέ. Για αυτό και τόσες χιλιάδες χρόνια παίζεται και ξαναπαίζεται και οι αντιστοιχίες με το παρόν είναι πάντα πολύ εμφανής.

Τι είναι αυτό που θέλετε να φωτίσετε μέσα από την παράσταση; Στην επιλογή πού έγινε για το συγκεκριμένο έργο τι είναι αυτό που θέλετε να τονιστεί;

Αυτό το έργο έχει από μόνο του μια πάρα πολύ έντονη και καυστική κοινωνικοπολιτική πλευρά και σχολιάζει μια εποχή όπου όλα καταρρέουν και είναι στην απόλυτη διάβρωσή της μια κοινωνία. Και νομίζω ότι και τώρα αυτό κάπως ζούμε. Τότε θα υπήρχε καταλληλότερη εποχή και καταλληλότερο έργο για αυτή την εποχή. Είναι ένα έργο που φωνάζει ότι πρέπει να σωθούμε με έναν τρόπο.

Πρέπει να σωθούμε και ο μόνος που μπορεί να μας σώσει, είναι η ποίηση. Και εγώ αυτό το βρίσκω πολύ συγκινητικό το ότι τα παιδιά σε αυτή την εποχή που διανύουμε που είναι πολύ σκοτεινή, επέλεξαν αυτό το συγκεκριμένο έργο και να μιλήσουνε για την ποίηση όπως αυτή σώζει. Και ποίηση μπορεί να είναι τα πάντα, από την προσωπική καλλιέργεια, τη συνύπαρξη, την αυτοθυσία. Και αυτό έχει κάτι βαθιά έτσι συγκινητικό.

ΜΑΙΡΗ ΜΗΝΑ- ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ — ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θα ξανά έρθουμε στα «Βατράχια». Αλλά μίας και μιλάμε για την ποίηση. Η μητρότητα δεν είναι ποίηση;

Ναι, μεγαλύτερη ή μάλλον είναι το άκρον άωτο της ποίησης. Φτιάχνεις ψάχνεις μια καινούργια ζωή από την αρχή και επανασυνθέτεις και τη δική σου βέβαια. Γιατί, για να φέρεις στον κόσμο μια ζωή -τουλάχιστον από τη δική μου διαδρομή και τη δική μου εμπειρία- θα πρέπει να αποσυναρμολογήσεις όλο σου τον εαυτό, όλη σου την ύπαρξη, να δώσεις πνοή σε κάτι καινούργιο και μετά να ξαναφτιάξεις όλα τα κομμάτια. Και να ξαναβρείς κι εσύ μέσα σε αυτό το νέο πράγμα και το χώρο σου και τις θέση σου και. Ναι, τη νέα ζωή μέσα από τη ζωή.

Είχε περισσότερη σκέψη και ανάλυση και ενδοσκόπηση για σένα η περίοδος της εγκυμοσύνης ή όταν ήρθε το παιδί;

Η περίοδος της εγκυμοσύνης. Γιατί ήταν αυτό το μεσοδιάστημα που ήταν έτσι λίγο in limbo που δεν ήξερες τώρα τι είναι αυτό που έρχεται. Και ήταν και πιο έντονη η αναμονή. Αυτή η συνθήκη αναμονής, δηλαδή είσαι σε μία παύση και απλά περιμένεις κάτι κοσμοϊστορικό και δεν ξέρεις τι είναι. Και αυτό έχει πολύ μεγάλο φόβο, ακριβώς γιατί δεν ξέρεις τι είναι. Άμα δεν το ζήσεις, όσες ιστορίες και να ακούσεις, είναι κάτι τόσο προσωπικό. Πρέπει να το βιώσεις για να καταλάβεις τι εστί. Όποτε αυτή η περίοδος ήταν πολύ πιο αγωνιώδης!

Μετά γίνεται όλο πιο πρακτικό και απαιτεί από σένα να βρίσκεσαι σε μια συνεχή δράση. Πρέπει να είσαι πρακτίκος και να φροντίσεις ένα πλάσμα, να το αφουγκράζεσαι και να του καλύψεις την εκάστοτε ανάγκη, την δεδομένη στιγμή. Το πριν μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό για μια γυναίκα. Για μένα τουλάχιστον υπήρξε αρκετά τρομακτικό. Ήταν πολύ έντονες οι αλλαγές και οι ορμόνες και όλη αυτή η αλλαγή στο σώμα και στο τι έρχεται, αυτό μπορεί να έχει πολύ μεγάλο φόβο επειδή δεν είναι ακριβώς διαυγής το σώμα και ο νους στο να επέλθει η εκλογίκευση.

Μπορεί όλο αυτό το πράγμα να σε παρασύρει σε έναν πανικό, σε μία κατάθλιψη, γιατί και αυτό που λέμε επιλόχειος κατάθλιψη δεν είναι μόνο αφού γεννιέται το παιδί και μόνο στη λοχεία. Είναι γύρω από όλη αυτή τη συνθήκη. Όποτε ναι, για μένα αυτή η περίοδος ήταν πιο περιπετειώδης εσωτερικά, μετά κάπως τα πράγματα συμβαίνουν και σαν να τα αναλαμβάνει η φύση τα ηνία. Και εσύ ακολουθείς και όλα έρχονται και ομαλοποιούνται με τον πιο υπέροχο και φυσικό τρόπο.

Τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είσαι έγκυος, ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσες;

Ένα μούδιασμα ένιωσα . Ξέρεις τι είναι τόσο μεγάλα κάποια πράγματα. Εγώ πώς βιώνω τα πράγματα, πολύ συναισθηματικά και όχι τόσο λογικά με πλημυρίζουν τα συναισθήματα. Εκείνη τη στιγμή επειδή ήταν τόσο μεγάλο αυτό, εκείνη η πλημμύρα που ερχόταν κατά πάνω μου μάλλον το σώμα δεν την άντεχε, οπότε κατέβασε ρολά και βρισκόμουν σε ένα μούδιασμα, για αρκετό διάστημα. Και επειδή δεν υπήρχε και κάτι απτό που να μπορείς να ορίσεις την αλλαγή, ήταν σαν να, σαν να ήταν μια θεωρία κάπου, η όποια τα άλλαζε όλα αλλα στην ουσία δεν άλλαζε πρακτικά τίποτα. Ναι, αλλά αυτό θυμάμαι, ότι ήμουν αρχικά μουδιασμένη.

Πως ήταν η πρώτη σου δουλειά μετά τον ερχομό του μωρού; Ξεκίνησες πρώτα με την η τηλεόραση και το IQ 160.

Αυτό το έκανα και λίγο ομοιοπαθητικά γιατί άρχισα να αισθάνομαι ότι έχω μία άρνηση. Κάπως είπα πρέπει να κάνω κάτι για να το μεταβολίσω αυτό, και το έκανα για να δω πως είμαι εγώ ξανά μέσα στη δουλεία, πως αισθάνομαι εγώ, γιατί ήταν και σχετικά νωρίς, αλλά ήταν μια εξαιρετική συγκυρία.

Δεν απαιτούσε από μένα πολύ χρόνο. Ήθελα να κάνω κάτι πιο ελαφρύ, ήταν και πολύ ωραίο, το cast και πολύ ωραία η συνθήκη και ο σκηνοθέτης. Και λέω ωραία, κάντο να ξεπεράσεις αυτό που σε έχει πιάσει, μια αίσθηση λίγο αντικοινωνική. Και λίγο σαν να περπατώ από την αρχή και σαν να μην έχω κάνει τίποτα πριν, σα να μην έχω σπουδάσει υποκριτική, σαν να είναι σαν ψάρι έξω από τα νερά του. Αλλά χαίρομαι πολύ που το έκανα γιατί ο στόχος πέτυχε, δηλαδή ήταν σαν να ξαναπήρα πάλι μπρος. Έτσι το ένιωσα σαν να έκανα ένα restart.

Βασικά εγώ νιώθω ότι δεν έλειψες καθόλου κάτι που ήρθε ο κορονοϊός μέσα σε όλο αυτό και τα πράγματα πήγαν πίσω ούτως ή άλλως. Αισθάνομαι ότι απλά έκανες μια παύση.

Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να έχω πολύ μεγάλη αντίσταση σε αυτό. Δεν ήθελα ένας ρόλος όπως αυτός μητρότητας ή να έρθει και να κατακλύσει τα πάντα, γιατί ούτως ή άλλως συναισθηματικά και ψυχικά αυτό συμβαίνει. Πρακτικά δεν ήθελα να υπάρξει αυτή η στένωση. Και πραγματικά αντιστάθηκα πολύ γιατί θα σε παρασύρει κάτι. Και εγώ ήθελα να αντισταθώ σε αυτό ακριβώς γιατί αγαπάω τη δουλειά μου και πάντα ήμουνα υπερδραστήρια σε σχέση με αυτό. Ήθελα με ένα τρόπο να αποδείξω στον εαυτό μου πρωτίστως ότι μπορώ να το συνδυάσω και να τα διαχειριστώ όλα.

Γιατί εν τέλει νομίζω ότι η δυσκολία έγκειται στη σκέψη και σε όλα αυτά τα πράγματα και τις φοβίες που είναι εξωγενείς. Γιατί αν πάρεις κάτι απόφαση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα γίνει. Δεν υπάρχει περίπτωση αλλά το θέμα είναι μέχρι να το αποφασίσει κανείς και σε αυτό ήθελα να έχω αντίσταση. Στο ποιίες φοβικές σκέψεις έβαζα εδώ και στο πόσα πράγματα που έσκαγαν, τα οποία δεν ήταν δικά μου είναι κατάλοιπα μιας ολόκληρης εποχής, μιας γενιάς, μιας κουλτούρας. Αυτά ήθελα να πολεμήσω, και αυτό κάνω και μέχρι σήμερα. Δεν είναι απλό.

Σίγουρα δεν είναι απλό, αλλά δεν νιώθεις ότι μακροπρόθεσμα στο μέλλον, θα έχεις πολλά πράγματα να μοιραστείς με την κόρη σου και να τη βοηθήσεις και να την ενισχύσεις;

Μα ακριβώς αυτό είναι το θέμα. Η αντίσταση που σου λέω με την έννοια του ότι αν εγώ μέσα στη ζωή που επιλέγω δεν νιώθω ολόκληρη και στερούμαι και δημιουργώ απωθημένα και ματαιώνω προσδοκίες, σε ότι αφορά τα προσωπικά μου θέλω. Μετά αυτό αυτομάτως με καθιστά κάπως λειψή και θέλω να είμαι φουλ ολόκληρη. Εννοώ γιατί μέσα από αυτό ξέρεις και εγώ μπορώ να αναπαράγω πράγματα τα οποία θα μεταλαμπαδεύσω και θα μεταδώσω στο παιδάκι μου.

Εννοώ ότι η επιθυμία είναι ένα πράγμα πολύ σημαντικό να την αφουγκράζεσαι και στο καμιά φορά να την καλλιεργείς. Βεβαία σε αυτό το κομμάτι έχει να κάνει κυρίως ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να είναι συνοδοιπόρος. Είμαστε όλοι τόσο ευάλωτοι και τόσο εύθραυστοι και τις στιγμές που εσύ μπορεί να «καταρρέεις» συμπορεύτηκα πρέπει ο άλλος να αναλαμβάνει τα ηνία και το αντίστροφο. Γιατί αυτό το πράγμα θέλει ομάδα.

Είμαστε καλή ομάδα και όταν σε ένα ζευγάρι έρχεται ένα παιδί, είναι πολύ μεγάλη δοκιμασία σε πολλά επίπεδα. Και θέλει πολύ μεγάλη ψυχραιμία και από τους δύο, γιατί η πληροφορία και τα πράγματα που πρέπει να διαχειριστείς είναι πολλά και μεγάλα και θέλει όταν θολώνει ο ένας ο άλλος να είναι διαυγής. Αυτό το συμπληρωματικό με τον Μιχάλη, μας λειτουργεί, το βρίσκουμε.

Ας γυρίσουμε ξανά στην παράσταση και στα «Βατράχια». Εσένα ποιος είναι ο ρόλος σου;

Αυτό που γίνεται στα βατράχια είναι το εξής, υπάρχει ένα βασικό ντουέτο που είναι ο Διόνυσος και ο Ξανθίας, που είναι ο Άρης ο Σερβετάλης και ο Μιχάλης Σαράντης και κάνουν μια κατάβαση στον Άδη, για να πάνε να βρουν τον καλύτερο ποιητή που μπορεί να σώσει την πόλη από όλα αυτά τα δεινά και την καταστροφή που έρχεται.

Γιατί πολιτική πέθανε και δεν έχει το ρόλο που είχε, άρα ο μόνος σωτήρας είναι η ποίηση και κάνουμε λοιπόν αυτή την κατάβαση στον Άδη. Όλος ο κόσμος του Άδη λοιπόν, όλα αυτά τα πλάσματα, και όλες αυτές οι συναντήσεις είμαστε εμείς οι υπόλοιποι εμείς δηλαδή συνθέτουμε το σύμπαν του Κάτω Κόσμου. Ο καθένας από εμάς έχει επιμέρους πράγματα, αλλά κυρίως είμαστε η ατμόσφαιρα και όλο αυτό το σύμπαν του Κάτω Κόσμου.

Βεβαία αν κρίνω από τις φωτογραφίες και τα κοστούμια είστε πολύ χαρούμενα πλάσματα του Κάτω Κόσμου, πολύ φωτεινά.

Εντάξει, ας μην ξεχνάμε ότι είναι μια κωμωδία. Βεβαία αυτό αλλοιώνεται ανά στιγμές, αλλά υπάρχουν αντιστίξεις πολλές, αλλά γενικότερα το μέσο για αυτό το έργο είναι η κωμωδία. Προσπαθούμε και η Έφη έχει ένα πολύ ιδιαίτερο όραμα σε σχέση με αυτό, και για αυτό το ονόμασε «Μια κωμωδία με DNA τραγωδίας» γιατί έχει κάποιες στιγμές που πάνε πολύ κάθετα στο συναίσθημα και στον ψυχισμό. Ναι, το παλεύουμε δηλαδή να υπάρχει και πολύ φως και σκοτάδι σε αυτή την παράσταση.

Βεβαία είναι και το θέμα τετοιο, δηλαδή δεν γίνεται να κάνεις μια κατάβαση στον Κάτω Κόσμο, που σημαίνει ένας θάνατος για να σώσεις τη ζωή επάνω χωρίς να έχεις και σημεία α πιο εσωτερικά. Από την άλλη όμως, επειδή και το έργο το ίδιο είναι σαν να σου ψιθυρίζει συνέχεια ότι όλα είναι ένας μεγάλος κύκλος και ότι αυτό που εννοούμε εμείς τέλος, μάλλον είναι ένα καθρέφτισμα μιας άλλης αρχής, αφού το έργο του ιδίου σε πάει προς τα εκεί. Λες όλα μέσα στη ζωή και το ένα και το άλλο είναι ένας μεγάλος κύκλος.

Είναι πραγματικά φανταστικό αυτό το έργο εγώ δεν το είχα καθόλου καταλάβει πότε ακριβώς, γιατί οι κωμωδίες μου φαίνονται πάρα πολύ δύσκολες του Αριστοφάνη. Γιατί έχουν μέσα τόσες πολλές αναφορές για στις καταστάσεις του τότε που για τους τότε θα ήταν γνώριμα σαν στοιχεία επιθεώρησης που στο σήμερα ότι δεν συμβαίνει τίποτα γιατί δεν έχουμε καμιά αναγωγή και δεν μπορούμε να κάνουμε καμία σύνδεση. Αλλά όταν αρχίζεις και το σκαλίζεις και το αποσυναρμολογείς τότε καταλαβαίνεις τον σκελετό του είναι φανταστική η πρώτη σκέψη αυτού του έργου.

Ποια είναι βασική διαφορά της κωμωδίας με την τραγωδία μόνο και μόνο επειδή το συγκεκριμένο έργο έχει και σκοτεινά στοιχεία;

Έμενα αυτό μου φαίνεται πολύ πιο δύσκολο. Στη αρχαία τραγωδία νιώθω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο καθαρά. Δηλαδή δεν υπάρχουν ψυχολογικοί κανόνες, όπως το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στον ήρωα, είναι πράγματα βαρυσήμαντα, καθαρά που μπορεί να τα καταλάβει κάποιος από οποιαδήποτε χώρα και φυλή, γιατί είναι πανανθρώπινα. Όποτε έχεις να παίξεις με χοντρές γραμμές και με πολύ συγκεκριμένα συναισθήματα, που είναι σύμβολα και αφορούν τους πάντες.

Ενώ στην κωμωδία πρέπει να βρεις έναν άξονα, πρέπει να φτιάξεις εξ’ αρχής κάτι που να σε αφόρα και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό. Αυτό εμένα μου φαίνεται πολύ δύσκολο το να το εντοπίσεις. Για μένα περισσότερο δουλεία είναι στο να καταφέρω να ερμηνεύσω και να αποκωδικοποιήσω ώστε να μπορώ να φέρω προτάσεις που αφορούν τη παράσταση και να μην είναι εκτός.

Αν σου έλεγα πολύ υποθετικά να διαλέξεις τι θα ήθελες να κάνεις το επόμενο καλοκαίρι τι θα ήταν κωμωδία ή τραγωδία; Έχει να κάνει με το έργο;

Όχι δεν έχει να κάνει με το έργο, έχει να κάνει με τη συνθήκη της πρότασης, με τους συντελεστές, με τους ανθρώπους. Το έργο όχι ότι έρχεται σε δεύτερη μοίρα, αλλά το έργο είναι το δώρο σε όλο αυτό. Το κριτήριο είναι οι άνθρωποι και η συνθήκη.

Τα έργα ούτως ή άλλως δεν είναι πότε αυτά που διαβάζουμε πάντα είναι κάτι άλλο από αυτό που η ίδια η ομάδα έφτιαξε, οπότε έμενα με αφορά αυτή η ομάδα, θέλω να συνυπάρξω με αυτούς τους ανθρώπους.

Πώς είναι να παίζεται στην ίδια παράσταση και να ζείτε στο ίδιο σπίτι με τον Μιχάλη (σ.σ Σαράντης, ο σύζυγός της); Το συζητάτε καθόλου;

Όχι, όχι, αν προκύπτουν πράγματα φυσικά και μπορεί να βοηθάει ο ένας τον άλλον και να δίνουμε συμβουλές, αλλά όχι δεν είναι κάτι που κατακλύζει την καθημερινότητα μας. Και επειδή είναι και τόσο μεστή η πρόβα, είναι τόσο συμπυκνωμένα και μετά θέλεις λίγο να αποσυμπιεστείς, το κάθε πράγμα έχει τον χώρο του.

Αλλά είναι ωραία που είμαστε μαζί. Θεωρούσα ότι μπορεί να έχει μεγαλύτερη αμηχανία, εγώ τουλάχιστον είχα μία αμηχανία και ντρεπόμουνα λίγο. Αλλά είναι πολύ ωραίο να βλέπω και πώς δουλεύει και να τον παρατηρώ και να τον βλέπω να αγωνίζεται και να παλεύει με πράγματα, με συγκινεί. Μου αρέσει πολύ.

Τι θαυμάζεις στον Μιχάλη;

Πολλά πράγματα θαυμάζω στον Μιχάλη. Ο Μιχάλης είναι ο άνθρωπος που κάνει πράγματα. Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί είναι το αντίθετο του αναβλητικού. Και επειδή εγώ είμαι πολύ αναβλητική παρατηρώ πολύ αυτή του την ιδιότητα και την θεωρώ χαρισματική. Τα κάνει, σε οτιδήποτε τα πράγματα τα κάνει, ακόμα και στη δουλειά που μπορεί όλοι να κάνουμε πιο τεχνικά πράγματα, ο Μιχάλης βουτάει και εγώ αυτό το θαυμάζω πάρα πολύ, μαγεύομαι.

Τώρα που τον βλέπεις στον ρόλο του πατέρα τι παρατηρείς;

Αυτή την ορμή παρατηρώ αλλά πολλαπλασιασμένη. Όταν προκύπτει μια οποιαδήποτε ανάγκη, Μιχάλης έχει μπει σε διεργασία επίλυσης. Έχει μια αμεσότητα στα πράγματα, στη δράση δηλαδή μπαίνει πολύ άμεσα σε δράση. Σε αντίθεση με έμενα που είμαι σουπερ αναβλητική και σκέφτομαι και αφήνω τα πράγματα να ωριμάζουν, να γεράζουν και μετά. Ενώ ο Μιχάλης μόλις προκύπτει κάτι δρα αμέσως. Ναι σε αυτό συμπληρώνουμε εντελώς ο ένας τον άλλον. Σε αυτό είμαστε πολύ καλά.

Τώρα λοιπόν το καλοκαίρι έχετε την περιοδεία, και περίπου 35 παραστάσεις; Μπορούμε να πούμε τι θα κάνεις τι νέα σεζόν;

Θα πάμε περιοδεία τα Βατραχάκια μας. Μετά την περιοδεία ξεκινάμε πρόβες στο θέατρο Βασιλάκου, γιατί τον Νοέμβρη θα ανεβάσουμε τον «Άσχημο» του Marius Von Mayenburg, σε σκηνοθεσία του Γιώργος Κουτλή, με τον Ορφέα Αυγουστίδη, τον Γιάννη Κλίνη και τον Ηλία Μουλά. Είναι μία πολύ ωραία συγκύρια και αυτό είναι μία κωμωδία, αλλά πολύ dark.

Ποια είναι η υπόθεση του έργου;

Είναι ένα σύγχρονο έργο, λέγεται «Ο Άσχημος». Είναι ένα πολύ φρέσκο έργο που έχει να κάνει με την αυτοείκονα, με τον ετεροπροσδιορισμό την εμμονή των ανθρώπων με το φαίνεσθαι και την εικόνα τους. Με όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα, με την εικόνα μας και πως αυτό από έμμονη μπορεί να γιγαντωθεί και να φτάσει σε κάτι τερατίκο.

Εγώ κάνω τη γυναίκα του άσχημου, αλλά επειδή Mayenburg στα έργα του έχει πολλούς ρόλους και καλεί τους ηθοποιούς να παίζουν παραπάνω από έναν ρόλο εγώ κάνω 3 γυναικείες φιγούρες: μιας ηλικιωμένης γυναίκας, της γυναίκας τους άσχημου και μιας νοσοκόμας που είναι ένα παιχνίδι ρόλων, και ανυπομονώ πάρα πολύ να ξεκινήσουμε. Έχουμε κάνει ήδη μία πρώτη ανάγνωση με τα παιδιά και κάπως έτσι ένα κλίμα πολύ ζωντανό.

Το βλέπω είσαι πολύ χαρούμενη, έχουν φωτιστεί τα μάτια σου.

Ναι μου αρέσει πολύ και τώρα αυτό που συμβαίνει με τα Βατράχια. Είναι πολύ ωραία συνθήκη αυτό που γίνεται εκεί έχει κάτι πολύ οικογενειακό, με τον Άρη συνυπήρξαμε πρόσφατα, είναι ο Αργύρης Ξάφης που ήταν δάσκαλος μου, ο Μιχάλης (Σαράντης), ο Εκτόρας (Λιάτσος) που είναι κολλητός του Μιχάλη, η Ηλέκτρα Νικολούζου, η Αλεξάνδρα Καζάζου, η Νάνσυ Μπούκλη, ο Μιχαλης Θεόφανους και Κυριάκος Σαλής.

Όλοι έχουμε σχέσεις. Πώς να σου πω κάτι όλοι; Με κάποιο τρόπο έχουμε συνυπάρξει όλοι μαζί και τώρα ξανασυναντηθήκαμε. Ανυπομονώ να κάνουμε μαζί περιοδεία με αυτούς τους ανθρώπους. Βέβαια δεν ξέρω για μένα πολύ σκληρές. Εγώ δεν είμαι σπιτόγατος περίοδο, θα πρέπει να έπαθε κανένα βράδυ σε διαφορετικό μαξιλάρια από τους ανθρώπους. Νιώθω ότι θα είναι μία ωραία εκδρομή. Για μένα που είμαι σπιτόγατο η περιοδεία είναι πολύ δύσκολο και σκληρό πράγμα. Ξέρεις η περιοδεία είναι σαν το αγροτικό του ηθοποιού. Δύσκολο.

Αλλά από την άλλη έχει και κάτι πολύ λυτρωτικό, γιατί βγαίνεις από το αθηναϊκό κοινό που είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο και καταλαβαίνεις ότι στην επαρχία υπάρχει μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με το πώς προσλαμβάνουμε το θέαμα.

Πολύ πιο ζεστό κοινό, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, πολύ πιο ανοιχτό. Νομίζω ότι έχει να κάνει καθαρά με το ότι εδώ το κοινό είναι εκπαιδευμένο, γιατί εδώ συμβαίνουν όλα, στην επαρχία δεν έχουν την ίδια πρόσβαση, οπότε είναι πιο διψασμένοι. Εγώ έτσι το ερμηνεύω. Και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα, επίσης είναι ανοιχτά τα θέατρα, έχεις μια άμεση επαφή με τον ουρανό, είσαι έξω, είσαι στη φύση, αυτό φτιάχνει ένα τελείως διαφορετικό συναίσθημα κάθε φορά και για τον θεατή και για εμάς. Η περιοδεία είναι μια περιπέτεια συνέχεια κάθε μέρα αναπροσαρμογές, άλλη πόλη, είσαι σε άλλο χώρο. Ξέρεις αυτά όλα αυτά τα εμπόδια νομίζω για μια παράσταση που παίζεται όπως πολλές φορές είναι σαν να αναζωπυρώσεις. Έρχεται κάποιος και σου κάνει μια ένεση και σου αλλάζει ξανά το τοπίο και μπορεί να σου και αυτό κάπως σε ξυπνάει και σε κρατάει σε εγρήγορση.

Πως νιώθεις που θα είναι η πρώτη περιοδεία με το μωρό, αλλά χωρίς το μωρό.

Το σκέφτομαι πολύ, αλλά το ευτυχώς το έχουμε οργανώσει πολύ καλά και με κάθε λεπτομέρεια. Οπότε κάπως αισθάνομαι ήσυχη και έχουμε και πολύ μεγάλη στήριξη, από τους γονείς μου και εντάξει κάπου νιώθω ασφαλής.

Άρα θέατρο, έχεις τηλεόραση του χρόνου;

Τηλεόραση του χρόνου ίσως συνεχιστεί η σειρά, δεν ξέρουμε ακόμα, και δεν ξέρω ο ρόλος μου και τους συμβαίνει γιατί στο τελευταίο επεισόδιο πυροβολήθηκα οπότε δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί. Επίσης νομίζω ότι είσαι από τους νέους ηθοποιούς που έχεις κάνει πολύ σινεμά, και σου πάει και πάρα πολύ. Μπορεί ναι δεν ξέρω, δεν ξέρω, αλλά μ αρέσει πολύ το σινεμά και μου λείπει. Νιώθω καλά με το σινεμά, ενώ πριν κάποια χρόνια μου έλεγες θέατρο ή σινεμά, θα σου έλεγα θέατρο. Τώρα μη σου πω ότι κλείνω λίγο το μάτι στο σινεμά. Ναι, μου αποκαλύφθηκε.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ