«Κι εμείς που μεγαλώσαμε έτσι τι πάθαμε;» ...αλλά εσύ μπορείς να επιλέξεις να μεγαλώσεις διαφορετικά

Αχ, ναι! Θυμάσαι; Εκείνη η φράση που ακούγαμε συνέχεια από τους γονείς μας, τους παππούδες μας, ακόμα και τους γείτονες όταν τολμούσαμε να ζητήσουμε κάτι «έξω από τα συνηθισμένα». «Κι εμείς που μεγαλώσαμε έτσι, τι πάθαμε;» Πάρε παράδειγμα όταν ζητούσες κάτι διαφορετικό για το μεσημεριανό φαγητό ή όταν ήθελες να ακολουθήσεις το δικό σου στιλ ρουχισμού, και η απάντηση ήταν πάντα εκεί: μια φράση που απλά έβαζε τα πράγματα στη “θέση τους”.

Εντάξει, λοιπόν. Ας το πάρουμε από την αρχή. Τι πάθαμε;

«Για να δούμε τι σημαίνει “έτσι μεγάλωσα”; Σημαίνει ότι τα φωνές ήταν η απάντηση σε κάθε πρόβλημα; Ότι η κακοποίηση, είτε σωματική είτε λεκτική, ήταν απλά μέρος της “διαπαιδαγώγησης”; Ότι οι συναισθηματικοί εκβιασμοί και οι χειρισμοί ήταν ο τρόπος με τον οποίο «έδειχναν» την αγάπη τους; Και τελικά, αν όλα αυτά ήταν τόσο «εντάξει», τότε γιατί τόσοι πολλοί από εμάς κουβαλάμε τα τραύματα εκείνης της εποχής; Γιατί ακόμα αισθανόμαστε τον πόνο από πληγές που ποτέ δεν επουλώθηκαν;», λέει η Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Τζάνου.

«Ο φόβος για την αλλαγή είναι ένας αόρατος δεσμοφύλακας. Μας κρατάει παγωμένους, εγκλωβισμένους σε έναν φαύλο κύκλο επανάληψης, όπου η «κληρονομιά» της οικογένειας γίνεται ένα βάρος, και όχι μια πηγή ασφάλειας και αγάπης. Αυτή η «προίκα» μας κληροδοτείται όχι για να μας ελευθερώσει, αλλά για να μας φυλακίσει σε έναν τρόπο ζωής που υποχρεωτικά πρέπει να παραμείνει αμετάβλητος. Γιατί; Γιατί η αλλαγή μπορεί να σε κάνει εχθρό της οικογένειας. Οποιαδήποτε απόπειρα να αλλάξεις, να σπάσεις αυτόν τον κύκλο, σε καθιστά ξένο μέσα στο ίδιο σου το σπίτι», λέει η Αγγελική Τζάνου.

1. Μεγαλώσαμε σε μια φούσκα… αλλά τι ωραία που ήταν η φούσκα αυτή!

Ας είμαστε ειλικρινείς. Μεγαλώσαμε σε έναν κόσμο όπου τα πράγματα ήταν λίγο πιο απλά. Είχες τον κόσμο σου – τη γειτονιά σου, τους φίλους σου, το σχολείο σου – και όλο αυτό ήταν μια μεγάλη, άνετη φούσκα. Το ίντερνετ δεν υπήρχε, οι καφέδες δεν κόστιζαν όσο ένα γεύμα σε εστιατόριο, και ο κόσμος ήταν κάπως πιο προβλέψιμος.

Όμως, μέσα σε αυτή τη φούσκα, μας δίδαξαν να παίζουμε με κανόνες που πολλές φορές έμοιαζαν αδιαμφισβήτητοι. Όπως το ότι πρέπει να τρώμε ό,τι υπάρχει στο πιάτο μας, γιατί αλλιώς «θα χαλάσουμε», ή ότι η δουλειά μας είναι απλώς να είμαστε καλοί μαθητές και τίποτα παραπάνω. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις αυστηρές υποδείξεις και τις παραδόσεις που δεν επιτρεπόταν να αλλάξουν, μεγαλώσαμε. Αλλά… με τα χρόνια, δεν αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά;

2. Κι εμείς μάθαμε να μη ζητάμε πολλά

Ένας από τους μεγαλύτερους «κανόνες» της εποχής μας ήταν να μην είμαστε υπερβολικές. Μην ζητάς πολλά, μην είσαι απαιτητική, μην ονειρεύεσαι υπερβολικά. Αν έχεις τα βασικά, είσαι καλά. Δεν χρειάζεσαι το πιο ακριβό φόρεμα, το πιο εξελιγμένο παιχνίδι, ούτε να κυνηγήσεις τις πιο απίθανες καριέρες. Κράτα τα όνειρά σου… λογικά!

Και κάπως έτσι μάθαμε να είμαστε λίγο πιο “συμβιβαστικές”. Να δεχόμαστε τα πράγματα όπως είναι, να μην ταραζόμαστε πολύ αν κάτι δεν είναι ακριβώς όπως το φανταζόμαστε. Σίγουρα αυτή η νοοτροπία μας δίδαξε την αξία της υπομονής και της ρεαλιστικότητας, αλλά μήπως μας έκλεψε λίγο από την τόλμη και την φαντασία που θα μπορούσαμε να είχαμε; Ίσως κάπου εκεί χάσαμε την ευκαιρία να ζητήσουμε κάτι παραπάνω. Γιατί, τελικά, αξίζεις πάντα λίγο παραπάνω.

Διάβασε επίσης: Συναισθηματικός Μινιμαλισμός: Μπορεί να είναι ο δρόμος προς τη νέα ευεξία και τη νέα ευτυχία

3. Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να αντέχουμε τα πάντα

Οι γονείς μας είχαν περάσει δύσκολα – οικονομικές κρίσεις, δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, λιγοστά υλικά αγαθά. Οπότε, το να μάθουμε να αντέχουμε ήταν κάτι φυσικό. Να υπομένουμε δύσκολες καταστάσεις, να μην παραπονιόμαστε εύκολα, να “σφίγγουμε τα δόντια” και να συνεχίζουμε. Και ναι, αυτή η αντοχή μας βοήθησε σε πολλές καταστάσεις στη ζωή.

Αλλά, κάπου εδώ έρχεται και η ερώτηση: μήπως αυτό το «άντεξε» έγινε τόσο ενσωματωμένο στη ζωή μας, που τώρα δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε πότε πρέπει να πούμε «φτάνει»; Μήπως συνηθίσαμε να κάνουμε υπομονή με καταστάσεις που δεν μας ταιριάζουν, απλά γιατί “έτσι μάθαμε”; Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας έτσι, πολλές φορές ξεχνάμε ότι έχουμε το δικαίωμα να αποχωρήσουμε από καταστάσεις που δεν μας εξυπηρετούν πια.

4. Το δύσκολο να σπας τις «παραδόσεις»

Δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα που κάνεις τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο επειδή «έτσι το κάνουμε πάντα». Η γενιά μας έμαθε να ακολουθεί τις παραδόσεις – όχι μόνο τις οικογενειακές αλλά και τις κοινωνικές. «Έτσι γίνονται τα πράγματα, αυτό είναι το σωστό». Αλλά να σου πω κάτι; Εσύ δεν θέλεις πάντα να τα αμφισβητείς λίγο αυτά;

Γιατί κάποιες από αυτές τις παραδόσεις μπορεί να μην ταιριάζουν με το ποια είσαι πραγματικά σήμερα. Κάποτε ήμασταν τα κορίτσια που απλά ακολουθούσαμε τους κανόνες, αλλά τώρα είμαστε γυναίκες που μπορούν να δημιουργούν τους δικούς τους κανόνες. Και να θυμάσαι, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να σπας τις παραδόσεις όταν αυτές σε περιορίζουν.

5. «Κι εμείς τι πάθαμε;» – Ίσως αυτό είναι το θέμα

Κάθε γενιά κουβαλάει τα δικά της βιώματα και τις δικές της αντιλήψεις. Εμείς, μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να είμαστε ανθεκτικές, να προσαρμοζόμαστε, να μην ζητάμε πολλά και να μην απογοητευόμαστε εύκολα. Και αυτά δεν είναι αρνητικά – είναι χαρίσματα που μας έκαναν τις γυναίκες που είμαστε σήμερα. Αλλά κάπου εδώ πρέπει να αναρωτηθείς: Εσύ τι θέλεις πραγματικά;

Ναι, δεν πάθαμε τίποτα μεγαλώνοντας έτσι. Αλλά μήπως δεν αφήσαμε τον εαυτό μας να δοκιμάσει όλα όσα μπορούσε; Ίσως είναι καιρός να ξεχάσεις για λίγο τις παλιές αντιλήψεις και να αφήσεις χώρο για τις νέες – τις δικές σου.

6. Η ευκαιρία να ζήσεις όπως θες

Ας το παραδεχτούμε. Το παρελθόν είχε τη δική του γοητεία, αλλά το παρόν και το μέλλον είναι στα χέρια σου. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς πάντα τα βήματα που χάραξαν άλλοι. Δεν χρειάζεται να συμβιβάζεσαι με το “μέτριο” γιατί έτσι έμαθες.

Και στο τέλος της ημέρας, το πιο σημαντικό είναι να ζήσεις τη ζωή σου όπως εσύ την ονειρεύεσαι, όχι όπως σου είπαν ότι «πρέπει». Κι εμείς που μεγαλώσαμε έτσι δεν πάθαμε τίποτα, αλλά εσύ μπορείς να επιλέξεις να μεγαλώσεις διαφορετικά – να δοκιμάσεις, να ρισκάρεις, να διεκδικήσεις όσα σε γεμίζουν. Και, πιστεύω, αυτό είναι που τελικά θα σε κάνει να πεις: «Κι εγώ που μεγάλωσα έτσι, τι έπαθα!».

Διάβασε επίσης: Αν αναρωτιέσαι γιατί κάποιος σου κάνει «κλικ» φταίει ο μεταιχμιακός συντονισμός σου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ