Dreaming Walls:Inside the Chelsea Hotel-Η ταινία για το πιο εμβληματικό ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης

Καθώς κυκλοφορεί το νέο τους ντοκιμαντέρ για το Chelsea Hotel στη Νέα Υόρκη, οι σκηνοθέτες Amélie van Elmbt και Maya Duverdier μιλούν για τον εξευγενισμό και γιατί «η υπόγεια ανεξαρτησία είναι τόσο σημαντική για την κοινωνία μας». Ενώ ορισμένα ξενοδοχεία ονειρεύονται να έχουν πέντε αστέρια, το Chelsea Hotel φιλοξένησε πολύ μεγαλύτερο αριθμό. Στην ακμή του, το κτίριο, που βρίσκεται στην 23η οδό της Νέας Υόρκης, ήταν το προσωρινό σπίτι για μουσικούς όπως ο Bob Dylan, η Patti Smith, ο Jimi Hendrix, ο Bob Marley, η Joni Mitchell, ο Mick Jagger και ο Chet Baker.

Μέσα στους τοίχους αυτού του ξενοδοχείου, ο Jack Kerouac δακτυλογράφησε πυρετωδώς το On the Road, ο Stanley Kubrick και ο Arthur C. Clarke ονειρεύτηκαν το 2001: A Space Odyssey και ο Miloš Forman έγραψε το σενάριο του για το One Flew Over the Cuckoo’s Nest, υποτίθεται ότι βασίστηκε στο άσυλο στην άγρια ποικιλία καλλιτεχνών που περιπλανιόταν στους ορόφους. 

Ειδικά τη δεκαετία του 1960, το Chelsea Hotel χρησίμευσε ως σύμβολο της αντικουλτούρας, αποτελώντας το κυριολεκτικό φόντο του Chelsea Girls των Andy Warhol και Paul Morrissey. Μετά από ένα σύντομο ειδύλλιο με την Janis Joplin, ο Leonard Cohen έγραψε το δεύτερο τραγούδι του για το κτίριο, το Chelsea Hotel #2, το οποίο ξεκίνα με τον αθάνατο στίχο: «Σε θυμάμαι καλά στο Chelsea Hotel».  Για το βιβλίο της Sex του 1992, η Madonna οργάνωσε μια φωτογράφιση στο – πού αλλού; – το δωμάτιο 822. Αντίθετα, το hotspot των διασημοτήτων ανέπτυξε μια πιο σκοτεινή φήμη: Ο Dylan Thomas πέθανε στην κρεβατοκάμαρά του, αφού καυχιόταν ότι εκείνη την ημέρα είχε κατεβάσει 18 ουίσκι, η Nancy Spungen, 20 ετών τότε, ανακαλύφθηκε στο πάτωμα του μπάνιου με ένα μαχαίρι στο σώμα της, υποτίθεται από τα χέρια του Sid Vicious.

Ένα απόκοσμο νέο ντοκιμαντέρ για το κτίριο, «Dreaming Walls: Inside the Chelsea Hotel», δεν αναφέρεται σε κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους. Παρόλο που το ξενοδοχείο έκλεισε το 2011 για ανακαίνιση, μια χούφτα ένοικοι παρέμειναν στα σκονισμένα, ετοιμόρροπα δωμάτιά τους, δημιουργώντας τέχνη για ένα κοινό που ουσιαστικά δεν ήταν κανένας,  μέχρι που δύο Βέλγοι σκηνοθέτες, η Amélie van Elmbt και η Maya Duverdier, αποφάσισαν να τους τραβήξουν με μια κάμερα. Αποφεύγοντας το τυπικό σχήμα των ομιλούντων κεφαλών και αντιστεκόμενες σε αρχειακό υλικό που μπορεί να αναρτηθεί στο YouTube -η Mariah Carey γύρισε εκεί ένα μουσικό βίντεο-, η ταινία κατασκοπεύει τις καθημερινές δραστηριότητες των ηλικιωμένων, πρώην μποέμ που δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε, καθώς και των οικοδόμων στους διαδρόμους που εικάζουν ότι φαντάσματα στοιχειώνουν την περιοχή.

«Θέλαμε να μείνουμε με τους κατοίκους που πραγματικά έμειναν εκεί σε όλη τους τη ζωή», μου λέει ο van Eltmbt μέσω Zoom από το Παρίσι, μια εναλλακτική λύση σε σχέση με ένα παραδοσιακό προσωπικό junket στο Chelsea Hotel. «Δεν πρόκειται λοιπόν για την Joni Mitchell, την Patti Smith ή τον Bob Dylan. Για εμάς, ήταν μια πολιτική δέσμευση για να κάνουμε τους ανθρώπους που συμμετείχαν στη δημιουργία αυτών των μεγάλων ονομάτων πραγματικά ορατούς. Χωρίς αυτούς, ο Bob Dylan δεν θα ήταν ο Bob Dylan, η Patti Smith δεν θα είχε βρει τον δρόμο της. Δεν γίνεσαι μεγάλος καλλιτέχνης από το μηδέν. Είναι επειδή μια ποικιλία ανθρώπων ανταλλάσσουν τη δημιουργικότητά τους». 

Ο Van Eltmbt και ο Duverdier σχεδίαζαν αρχικά να τελειώσουν την ταινία με τη μεγάλη επαναλειτουργία του ξενοδοχείου, αλλά δεν μπόρεσαν να περιμένουν τόσο πολύ. Αντί για αυτό, ο υπομονετικός ρυθμός της ταινίας αναδεικνύει μια αίσθηση αβεβαιότητας ανάμεσα στους κατοίκους, πολλοί από τους οποίους δεν είναι σίγουροι αν θα μπορέσουν να αντέξουν οικονομικά την υποτιθέμενη αύξηση των τιμών μετά την πολυτελή ανακαίνιση. «Όταν συναντήσαμε τους ανθρώπους, καταλάβαμε ότι εξακολουθούσαν να ονειρεύονται τη ζωή τους ως καλλιτέχνες», λέει ο Duverdier. «Ήταν σημαντικό για εμάς να αναπαράγουμε το μυαλό τους με την ονειρική ατμόσφαιρα».

Στους σημερινούς ενοίκους της ταινίας περιλαμβάνονται η Bettina Grossman -πέθανε το 2021-, η οποία κάποτε συγκέντρωσε τόσα έργα τέχνης στο δωμάτιό της που κοιμόταν στον διάδρομο, και η Merle Lister, μια διάσημη χορογράφος που μετακόμισε στον έβδομο όροφο το 1981. Σήμερα, ορισμένα δωμάτια μπορούν να ενοικιαστούν σε εξοντωτικές τιμές, ενώ οι μακροχρόνιοι κάτοικοι πιστεύουν ότι οι ιδιοκτήτες θα τους πιέζουν να φύγουν. Κατά ειρωνικό τρόπο, χωρίς ανθρώπους σαν τον Lister, το κτίριο δεν θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί οικονομικά τον παράγοντα «coolness» του.

Όπως η αποθήκη στην ταινία του Charlie Kaufman Synecdoche, New York, το Chelsea Hotel γίνεται έτσι ένας μικρόκοσμος του περιβάλλοντός του. «Είναι η ιστορία της Νέας Υόρκης, αυτό το gentrification», λέει ο van Elmbt. «Η υπόγεια ανεξαρτησία είναι τόσο σημαντική για την κοινωνία μας. Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι χρειαζόμαστε την αντίρροπη δύναμη των καλλιτεχνών που συμμαχούν μαζί. Είναι αστείο, οι εκκεντρικοί κάτοικοι έχουν γίνει σαν χαρακτήρες του ζωολογικού κήπου. Ο κόσμος έρχεται επειδή θέλει να δει τους τελευταίους μποέμ της δεκαετίας του 1970 και του 1980. Είναι ωραίο που ο κόσμος έρχεται για να τους μιλήσει και να ασχοληθεί μαζί τους. Αλλά είναι τόσο ακριβό να έχεις ένα δωμάτιο εκεί. Αν έρχονται μόνο οι πλούσιοι, δεν μπορείς να έχεις ένα τόσο δημιουργικό έδαφος». 

Το σκηνοθετικό δίδυμο γύρισε το Dreaming Walls μέσα σε δύο χρόνια και στη συνέχεια πέρασε έναν ακόμα χρόνο για το post production, μέρος του οποίου έγινε στο νησί Faro -ή αλλιώς Bergman Island, όπου ο Ingmar Bergman έζησε και έγραψε πολλά αριστουργήματα- για να απολαύσουν το ιστορικό περιβάλλον. Κατά τη διάρκεια του μοντάζ, ο Martin Scorsese παρακολούθησε ένα από τα κοψίματα και προσφέρθηκε να βοηθήσει στην προώθηση. Έτσι, αναφέρεται ως  executive producer, ουσιαστικά σαν ένας «τίτλος», σύμφωνα με τον van Elmbt, για την ενίσχυση της κινηματογραφικής διανομής.  

Δεν ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με το ντοκιμαντέρ οι σημερινοί ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου. «Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαστήκαμε λάτρεψαν την ταινία και ένιωσαν μεγάλο σεβασμό», λέει ο van Elmbt. «Αλλά οι ιδιοκτήτες, όταν είπαν ναι στην αρχή, ήμασταν μόνο η Maya και εγώ και μια πολύ μικρή κάμερα. Δεν πίστευαν ότι η ταινία θα είχε ευρεία προβολή. Όταν έγινε πραγματική ταινία, άρχισαν να αισθάνονται ανήσυχοι για τον τρόπο που απεικονίζαμε το μέρος, επειδή γνωρίζουν ότι ο τρόπος που μερικές φορές ενεργούν και ασκούν πίεση στους κατοίκους δεν είναι νόμιμος. Δεν τους αρέσει που κάποιοι ένοικοι λένε ότι τους φοβούνται ή ότι προσπάθησαν να τους μετακινήσουν στον πρώτο όροφο». 

Και οι δύο σκηνοθέτες παραπονέθηκαν για την απουσία ενός κατάλληλου αντικαταστάτη του Chelsea Hotel. Παρόλα αυτά, μπορεί κάνεις να αναρωτηθεί: οι καλλιτέχνες δεν έχουν απλώς μεταναστεύσει στο διαδίκτυο; «Ίσως», λέει ο Duverdier. «Αλλά για μένα είναι λυπηρό, ακόμη κι αν το διαδίκτυο είναι πολύ ισχυρό. Υπάρχουν σπίτια καλλιτεχνών στο Βέλγιο», λέει ο van Elmbt. «Αλλά το ενοίκιο είναι πολύ υψηλό. Ως καλλιτέχνης, αν ζεις σε αυτούς τους χώρους, ξέρεις ότι μπορεί να σε διώξουν. Τώρα, δεν μπορείς να μπεις στο Chelsea Hotel χωρίς χρήματα. Αυτό είναι το λυπηρό, γιατί πολλές μειονότητες είναι εξαιρετικά σημαντικό να βρίσκονται μπροστά στη σκηνή, επειδή έχουν μια συγκεκριμένη γνώση που εμείς οι λευκοί καλλιτέχνες δεν έχουμε. Στο Chelsea, θα υπήρχαν γείτονες που δεν θα είχες συναντήσει ποτέ, και υπάρχει μια σύνδεση. Οι καλλιτέχνες ήρθαν επειδή η τέχνη ήταν ανάγκη γι’ αυτούς. Θέλαμε να κινηματογραφήσουμε την τέχνη όχι ως αξία, αλλά ως τρόπο αναπνοής, ως τρόπο ζωής. Το διαδίκτυο είναι ενδιαφέρον για τη γνώση και τις πηγές, αλλά πρέπει να είμαστε φυσικά μαζί». 

«Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας, όμως, ανακαλύψαμε ότι το Chelsea Hotel έχει αναπαραχθεί στο Second Life», λέει ο Duverdier. «Πρέπει να ρίξετε μια ματιά. Τα φαντάσματα είναι και εκεί». 

Dreaming Walls:  «Το “Inside the Chelsea Hotel»  κυκλοφορεί τώρα. 

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: INSTAGRAM: hotel__chelsea & ANOTHER MAGAZINE

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Επιχείρηση Menai Bridge: Εξηγείται το σχέδιο για τον θάνατο του βασιλιά Καρόλου Γ’

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Tom Cruise: Στο Λονδίνο πριν τα 18α γενέθλια της κόρης του Suri που έχει 11 χρόνια να δει